نگرش انسان به آب به فراواني آن بستگي دارد. اگر فراوان باشد موهبت الهي تصور مي‌شود و اگر كمياب باشد به كالايي ارزشمند تبديل مي‌شود. رد پاي تمدن بر پايه آب را مي‌توان از دوران مادها و به صورت علمي از دوران هخامنشيان مشاهده كرد. هخامنشيان به ياري قنات به ايجاد شهرهاي باشكوه پرداختند. قدرت مركزي در امپراتوري هخامنشي توسعه قنوات و رواج كشاورزي را مهم‌ترين برنامه خود قرار داد و با اعطاي حق بهره‌برداري از زمين‌هاي باير مردم را تشويق به حفر قنات و كشاورزي نمود. در كتاب حاضر ضمن بررسي تاريخ و طريقه برخورد با آب و آباداني از طريق كنترل و هدايت آب، گوشه‌اي از قدرت تفكر و دانش پيشرفته پيشينيان اين مرز و بوم مورد بررسي قرار گرفته است.