چکیده
امروزه توسعه ساز و کارهای تخصیص مبتنی بر بازار به عنوان یک روش پایدار، انعطافپذیر و کارا در مدیریت منابع آب و باز توزیع آن بین مصارف مختلف مطرح است. با این حال توانایی بازار در تخصیص کارا و بهینه آب در گرو برقراری شرایطی خاص از بازار و کالای مورد مبادله (آب) است. تجارب مختلف نشان می‌دهد که در عمل توانایی بازار در ایجاد چنین تخصیصی بدون محدودیت نبوده و ریسک‌هایی وجود دارد که ممکن است طراحی نامناسب ساختار بازار به شکست آن منجر شود. هدف این پژوهش ضمن تبیین مبانی نظری بازار آب، تشریح الزامات پیادهسازی آن در عمل و شناسایی مواردی است که منجر به ناکارایی و شکست بازار آب می‌گردد. بر این اساس پیشنهادها و راهحلهای سیاست عمومی برای اصلاح این ناکاراییها بر اساس تجارب جهانی و داخلی و با تأکید بر شرایط اقتصادی، اجتماعی و حقوقی حاکم بر مدیریت منابع آب کشور ارائه شده است.
محمدرضا نظری، فصلنامه آب و توسعه پایدار، دوره 3، شماره یک، شماره پیاپی 6، برگزیده مقالات منتخب اولین کنفرانس ملی اقتصاد آب، شهریور 1395، صفحه 114-103 .