چکیده
بحران آب یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی است که قرن 21 ام با آن رو‌به‌روست. اهمیت این مسأله تا حدی است که سال‌های 2005 تا 2015 دهه بین‌المللی آب برای زندگی نامیده شده است. این مساله که حدود 93 درصد آب در بخش کشاورزی مصرف می‌شود و هدررفت آب بسیار بالاست، قابل توجه است. از این‌رو به‌کارگیری شیوه‌های مدیریتی صحیح و کارآمد در کاهش بحران آب و افزایش دسترسی مردم به آب تأثیر زیادی در کاهش این بحران دارد. سیاست خصوصی‌سازی در دهه‌های اخیر، رویکردی است که توجه مسئولین در بخش‌های مختلف را به خود معطوف داشته است. از این‌رو از دهه 1990 خصوصی‌سازی مدیریت آب برای افزایش راندمان و کاهش بحران جهانی آب مطرح شد. پژوهش حاضر خصوصی‌سازی مدیریت آب کشاورزی را در شهرستان شهریار مورد بررسی قرار داده است. روش تحقیق مورد استفاده توصیفی- همبستگی است و به روش میدانی و پیمایشی صورت گرفته است. جامعه آماری تحقیق 368 بود و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 80 به دست آمد. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه محقق‌ساخته بود که پایایی آن توسط آلفای کرونباخ و روایی آن توسط کارکنان تعاونی کانال محمدیه تایید شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و آزمون‌های آماری مانند ضریب همبستگی اسپیرمن، یومن ویتنی، کروسکال والیس و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام، تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از رگرسیون چندگانه نشان داد متغیرهای میزان لذت از شغل کشاورزی، میزان برطرف شدن نیاز آبیاری کشاورزان، لذت از کار گروهی، دسترسی راحت به آب کانال، میزان نظارت بر کیفیت مصالح مورد استفاده در کانال، میزان اعتماد متقابل بین کشاورزان و عادلانه بودن توزیع آب کشاورزی توانایی تبیین 79/0 یا درصد از تغییرات متغیر وابسته نگرش کشاورزان نسبت به خصوصی‌سازی مدیریت آب کشاورزی را دارا می‌باشد.
سمیه رحیمی (1394) پایان‌نامه کارشناسی ارشد، رشته مهندسی کشاورزی، دانشگاه تبریز، دانشکده علوم کشاورزی.