چکیده
توسعه پایدار پیوندی ناگسستنی با محیط زیست دارد. یکی از الزامات توسعهی پایدار، حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی به عنوان میراث جمعی بشریت است؛ به گونهای که علاوه بر پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر، ظرفیت پاسخگویی به نیازهای نسل آینده را نیز داشته باشد. تغییرات آب و هوا، یکی از مهمترین مسائل محیط زیستی در سراسر جهان است. این تغییرات پیامدهای منفی بسیاری برای پایداری روستایی دارد. در این راستا، واکاوی تجربه و فهم کشاورزان از پایداری روستایی در بستر تغییرات آب و هوا جهت اتخاذ سیاستهای محیطزیستی سازگار با محیط ضروری است. هدف پژوهش حاضر، واکاوی فهم کشاورزان از پایداری روستایی با توجه به وضعیت گذشتهی آب و هوایی است. برای رسیدن به این هدف، روستاهای مناطق مختلف جنوب، شمال، غرب و شرق استان اصفهان بهعنوان مورد مطالعه انتخاب شدند. در این پژوهش از روش نظریهی زمینه سیستماتیک اشتراوس و کوربین استفاده شده است. همچنین برای جمعآوری دادهها از تکنیک مصاحبهی نیمهساختاریافته، استفاده شده است. تمامی مصاحبهها تبدیل به متن شدند و مورد تحلیل و کدگذاری در سه مرحلهی باز، محوری و گزینشی، قرار گرفتند. در نتیجه، ۲۹ مفهوم و ۷ مقوله محوری بهدست آمد تا مدل پارادایمی گذشته خوداتکا و پایدار، ترسیم شود. از دید کشاورزان، تقویم منظم کشاورزی همراه با بستر مناسب جغرافیایی و عامل مداخلهگر تور ایمنی، منجر به نوعی گذشته خوداتکا و پایدار شده است. همچنین راهبرد کشاورزان، کشاورزی بوم سازگار بوده که پیامد خودکفایی معیشتی را شکل داده است. توجه به تغییرات آب و هوا در سیاستگذاریهای توسعه روستایی، تقویت تور ایمنی و ایجاد طرحهای اشتغالزایی با کمک کشاورزان میتواند به توسعه پایدار روستا کمک کند.
حامد سیارخلج، سیدعلی هاشمیان فر، صادق صالحی و عظیمه السادات عبداللهی، دوفصلنامه توسعه محلی، دوره 14، شماره یک، شماره پیاپی 26، بهار و تابستان 1401، شهریور 1401، صفحه 110-85 .
