چکیده
حوضه آبریز جنوب غربی کشور مهم ترین منبع آبهای سطحی کشور ایران به شمار میرود؛ به گونهای که کنترل و بهرهبرداری از این آبها همواره ذهن دولتمداران و برنامهریزان اقتصادی و اجتماعی را به خود مشغول کرده است. شیوه مدیریت منابع آب در حوضه آبریز جنوب غربی متأثر از دیدگاه کلی مدیریت آب در مقیاس ملی است. اجرای طرحهای کنترل و انتقال آب مبتنی بر دیدگاه مدرن و طبیعتستیز و فقدان برنامههای راهبردی آمایش سرزمین، بیلان منفی برداشت از آبهای زیرزمینی، بازده پایین آب در بخش کشاورزی، مصرف سرانه بالا در بخش شهری و خانگی و آلودگی آبها توسط بخش صنعتی موجب بروز بحرانهای زیستمحیطی و انسانی در این حوضه شده است. ساختن سدهای بزرگ، به ویژه گتوند نیز ضمن وارد کردن خسارات زیستمحیطی در مقیاس محلی به معضلی ملی بدل شده است. همچنین مسئله انتقال بین حوضهای آب به نواحی مرکزی موجب اعتراضات محلی و استانی و صفآرایی اقوام مختلف ساکن در حوضه و متعاقب آن حساسیتهای فرهنگی اجتماعی و نیز سیاسی امنیتی مدیریت آب شده است. پژوهش حاضر در پی آسیبشناسی این مسئله است تا بتواند حساسیتهای لازم را برای مدیریت آب و منابع طبیعی در کشور فراهم سازد.
رسول افضلی، زهرا پیشگاهی فرد، بهادر زارعی و محمدرضا رحمانی، فصلنامه علمی راهبرد اجتماعی فرهنگی، دوره 6، شماره 2، شماره پیاپی 23، شهریور 1396، صفحه 140-105 .
