چکیده
تاکنون تحقیقات متعددی در زمینه‌های مختلف بحران کم‌آبی انجام شده است که اکثراً در زمینه‌های زیست‌محیطی و اقتصادی بوده است و در تعداد کمی از آنها به تأثیر عناصر فرهنگی به عنوان عامل تعدیل‌کننده آثار این بحران، توجه شده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه یک الگوی پارادایمی از تاب‌آوری فرهنگی در بحران کم‌آبی زاینده‌رود، شکل گرفته است که به روش کیفی و با رویکرد داده بنیاد انجام شده است. با استفاده از نمونه‌گیری نظری و به روش گلوله برفی، تعداد 24 نفر از افراد که ضمن علاقه‌مندی و داشتن دغدغه در زمینه مسائل مربوط به کم‌آبی، دارای اطلاعات، تجربه و یا دانش کافی در این زمینه بودند، انتخاب شدند و در طول مصاحبه عمیق نیمه‌ساختاریافته، پاسخ‌های خود را بیان کردند. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با روش کلایزی در چارچوب نظریه زمینه‌ای انجام شد. از روش ارزیابی لینکولن و گوبا جهت اعتبارسنجی پژوهش استفاده شد. اعتبار داده‌ها با بازگشت به مصاحبه‌شوندگان و دو کدگذار تأیید شد. یافته‌های پژوهش، 22 مقوله بود که «پذیرش پدیده کم‌آبی به عنوان یک واقعیت» به عنوان مقوله محوری، 3 مقوله شرایط علّی (اطلاعات کافی، سواد آبی، ارتباطات)، 4 مقوله شرایط زمینه‌ای (امیدواری، اعتقادات‌مذهبی، دلبستگی به سکونت‌گاه، وابستگی اقتصادی)، 5 مقوله شرایط مداخله‌ای (اعتماد، عمل‌گرایی، طرز تلقی، مسئولیت اجتماعی، همکاری جمعی)، 5 مقوله راهبردها (تغییر‌در عادت‌واره‌های خود و دیگران، مشارکت، پیشگیری، صرفه‌جویی) و 4 مقوله پیامدها (بهره‌وری، کارآفرینی، خلاقیت و آگاهی) دسته‌بندی شدند.
مجید رئوفی بروجنی، سیامک کورنگ بهشتی و علی رشیدپور، فصلنامه آب و توسعه پایدار، دوره 11، شماره یک، شماره پیاپی 31، دانش بومی و راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت، خرداد 1403، صفحه 72-61 .
