چکیده
در این مقاله تلاش شده است تا با بررسی وضعیت آینده‌اندیشی در حوزه آب و هشدارهایی که اندیشمندان مختلف در این خصوص بیان نموده‌اند علت‌یابی گردد که چگونه علی‌رغم هشدارهای اندک به نسبت جمعیت نخبگان، اما بسیار حیاتی از نظر اهمیت، فکری برای عملیاتی کردن این نظرات نشده و به خوبی نتوانسته آن را به نتیجه برساند. اهمیت این موضوع از آن جهت است که دیگر نمی‌توان با اتکا به روش‌های فعلی در کشورهایی مشابه کشور ما که با بحران آب مواجه هستند، آینده آب را رقم زد و به پارادایم جدید و نوآورانه و به دنبال آن تغییرات بنیادی، منطبق با شرایط و ویژگی‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیاز است که در غیر اینصورت و با ادامه روندهای فعلی مدیریت آب کشور، کمبود آب از حالت بحران به سمت فاجعه برگشت‌ناپذیر سوق داده خواهد شد. برای جلوگیری از بروز بحران‌هایی از این دست، نیاز به یک بازاندیشی جدی در نظام آینده اندیشی کشور داریم تا در حد توان با رفع نواقص بتواند پیش از بروز فاجعه، آن را پبش‌بینی و مدیریت نماید. لذا در این مقاله سعی بر آن است که چرایی این موضوع با تاکید بر نظام آینده‌اندیشی و لزوم بازاندیشی به آن، مورد بحث و بررسی قرار گیرد و در نتیجه استفاده از نتایج آن می‌تواند در حوزه سیاستگذاری موثر واقع گردد.
حسام زندحسامی و کاوه فرهادی، فصلنامه علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی، دوره 24، شماره 77، شماره پیاپی 77، شهریور 1396، صفحه 360-314 .
