چکیده
پژوهش حاضر به بررسی بازتاب برنامه‌های مهم سیمای جمهوری اسلامی ایران در بحران آب با هدف ارائه یک الگوی پیشنهادی برای تلویزیون، اختصاص دارد. برای رسیدن به هدف پژوهش از روش پژوهش آمیخته استفاده شده است. درفاز اول جمع آوری اطلاعات از روش تحلیل محتوای کمی در فاز دوم از روش مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. برای تحلیل محتوای کمی برنامه‌های تلویزیونی پخش شده در سال 1396 با محوریت بحث بحران آب انتخاب شده‌اند. براساس تحلیل یافته‌ها، برنامه‌های مرتبط با موضوع بحران آب دارای چندین نقطه ضعف و قوت هستند. وجود تعدد و تنوع تصاویر، داشتن گزارش‌های تصویری مرتبط با موضوعات، حضور فعالانه مجریان و راویان و پخش برنامه‌ها در ساعات پربیننده از تلویزیون از جمله نقاط قوت برنامه‌های مورد بررسی قرار گرفته هستند. ارائه آمار و اطلاعات گوناگون بدون ارائه جمع بندی و عدم استفاده از امکانات و جذابیت‌های بصری به ویژه در برنامه‌های گفتگو محور، از جمله نقاط ضعف است. برای مصاحبه نیز، مصاحبه شوندگان از میان کارشناسان حوزه آب و رسانه انتخاب شدند. مشارکت کنندگان در مصاحبه بر این موضوع اتفاق نظر داشته‌اند که عملکرد برنامه‌ها در خصوص بحران چندان مطلوب نیست و این موضوع باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. در نهایت پس از تفسیر و تحلیل اطلاعات یافته‌های پژوهش، در قدم اول، نیاز به تعمیق و داشتن درک صحیح از موضوع بحران آب از سوی متولیان امر است. در قدم بعد، نیاز است تا جریان‌سازی رسانه‌ای مناسبی برای این موضوع صورت گیرد. در این راستا رعایت اصول تنوع ساختاری و تنوع و تعدد پیام‌ها و محتواهای ارتباطی، داشتن برنامه‌های تلویزیونی برای بحران آب برای تمام ایام سال، تأکید بر رویکرد آموزشی در برنامه‌ها و پرهیز از کلی گویی و استفاده از کارشناسان خبره و مورد اعتماد در برنامه‌ها ضروری است.
مهسا رهنما (1397)، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه سوره، دانشکده فرهنگ و ارتباطات، رشته دیپلماسی در سازمان‌های اقتصادی بین‌المللی – مدیریت رسانه
