چکیده
آب محرَز آبی است که در ظرفی خاص گردآوری می‌شود و در شرایطی مملوک شخصی است که آن را احراز کرده است. این پژوهش، احراز آب را به‌عنوان یکی از اسباب مالکیت آب و شرایط و محدوده استفاده از آن را بیان نموده و کوشیده است با مراجعه به دیدگاه‌های فقیهان، شرایط مالکیت آب در زمان متقدم و معاصر را بهوسیلۀ احراز تبیین نماید. بر پایۀ دستاوردهای این پژوهش، همگان بدون تبعیض، در بهره‌مندی از آب‌های مباح حق برابر دارند و هر شخصی که بر آن سبقت گیرد دارای اولویت خواهد بود و پس از احراز، احرازکننده مالک آن آب است. حکم اولیه در آب احرازشده، مالکیت مطلق آن است؛ ولی حاکم جامع‌الشرایط با توجه به اقتضائات و شرایط زمان و منافع جمعی و بین نسلی و نیز بر پایۀ احکام ثانویه می‌تواند این حکم را محدود و میزان و محدوده به‌کارگیری آن را مشخص نماید.
سعید رهایی و ماه منیر فرزانه، دوفصلنامه علمی حقوق تطبیقی، دوره 7، شماره یک، شماره پیاپی 13، فروردین 1399، صفحه 266-235 .
