چکیده
در دهه‌های اخیر شاهد رشد سریع و روزافزون جمعیت شهرها و افزایش سریع شهرنشینی بوده‌ایم. یکی از مشهورترین عوارض توسعه سریع شهرنشینی در کشوری مثل ایران، پیدایش پدیده‌های زیست‌محیطی بوده است. یکی از مهمترین چالش‌های امروز شهرهای ایران موضوع آب شهری است، چالشی که می‌تواند بحرانی جدی بیافریند. یکی از جدیدترین رویکردها در برابر بحران آب شهری، هم از جهت کم‌آبی و هم پرآبی، رویکرد شهر حساس به آب است. شهر حساس به آب، جایی است که در آن محیط مصنوع و محیط طبیعی در تعادل باشند. در اینگونه شهرها محیط زیست طبیعی و ساختمانی در توازن قرار دارند. دانشمندان مدیریت پیشرفته منابع آب بنا به ضرورت و به منظور حل این مشکل شیوه‌ای را برای مدیریت منابع آب پیشنهاد نمودند که تامین حداکثری منافع متضاد همه ذینفعان را امکان‌پذیر سازد. این روش چندبخشی، هماهنگ، چند رشته‌ای، مشارکتی، انعطاف‌پذیر وشفاف را اصطلاحا برنامه‌ریزی و طراحی شهری حساس به آب می‌نامند. پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی و تحلیلی مولفه‌های شهر حساس به آب را تبیین و جایگاه آب در فرایند برنامه‌ریزی و طراحی شهری، در بستر پارادایم شهر حساس به آب مشخص می‌نماید.
عارفه اسلامی و امین ابراهیمی دهکردی، فصلنامه مطالعات طراحی شهری و پژوهش‌های شهری، پاییز 1398، سال دوم، شماره 3(جلد اول)، صفحه 10-1 .
