مقدمه
«یاری» و «یاریگری» از ویژگی‌های جوامع سنتی است. جامعه سنتی ما نیز در گذشته و حال، در موارد گوناگون، برای مقابله با دشواری‌های زندگی به چنین راه‌حل‌هایی نیازمند بوده و هست.
فقر اقتصادی، فقدان امنیت و خشونت طبیعت (شرایط اقلیمی و جغرافیایی دشوار) از سویی و فرهنگ «یاری دوست» و بر اخوت اسلامی و ایرانی از سوی دیگر، در طول زمان، مردم ما، بویژه روستائیان و کوچ نشینان ما را هر چه بیشتر به هم وابسته کرده است.
برخورد سازنده و هشیارانه با این دشواری‌ها، چه در زمینه تولید و چه در زمینه مبارزه با طبیعت، و سایر عرصه‌های اجتماعی، به آفرینش شکل‌های بسیار متنوع و سازی از «یاریگری»ها و تعاونی‌های سنتی، در جامعه ایرانی ما انجامیده است.
متاسفانه گسل‌ها و گسستگی‌های فرنگی و پیاامدهای ناشی از آن، جامعه ما را از فیض پتانسیل فرهنگی بومی محروم ساخته است. منظور نگارنده از «پانسیل فرهنگی» تمامی انباشته‌های تجربی، بافت‌ها و منظومه‌های فرهنگی قابل سرایت و بهره‌برداری از موقعیت‌های پیشین به موقعیت‌های مشابه نوین می‌باشد.
مرتضی فرهادی، مجله جهاد، فروردین و اردیبهشت 1396، شماره 97 .
